What gets lost in a translation? What can we learn from unsaid things?
And how is that silenced shaped? What do forgotten words, books, libraries and archives still tell us? Can we liberate ourselves from assumptions and pose questions instead?
Inez Piso is a curator and translator who graduated with a bachelor's degree in Art History from the University of Amsterdam and a Master’s degree from the Universidad Autónoma Madrid. After working four years in the CA2M, Madrid, she moved to Istanbul where she participated in the IKSV Research Programme with the HüzünProject in 2018. She worked for After the Archive? an initiative that gains attention to silenced archives and questions the role of archives in the creation of public memory in Turkey. She likes to curate exhibitions in unexpected spaces, like an archival box that once belonged to Ulises Carrión: No Todo ~ Niet Alles or the public ferry that crosses the waters of Amsterdam for the Amsterdam Ferry Festival. At the end of 2021 she became the artistic director of HMK: an exhibition space an artist-in-residence programme located in a 17th century chapel.
She is teaches for the MA programme F for Fact at the Sandberg Institute and the Language and Image Department at the Rietveld Academy in Amsterdam. She is also a teacher at the Fine Arts Bachelor programme at Minerva Art Academy in Groningen. Although her practice is about things that cannot be said with words, she sometimes writes for art magazines like Mister Motley. She is continuously bridging cultural and geographical spaces with her interests in language and translation.
Fatma Çiftçi
Şah and Satranç from Strategy Series, 2018
Fatma Çiftçi’s works consists of two interventions in the Tuna Ofis space. An installation on the ground floor inspired on the space separator for offices and a change in the carpet on the first floor inspired by the pattern of a chess board.
In her artistic practice she uses embroidery patterns and juxtaposes them with icons of rough male power. Embroidery is considered a traditional handicraft method that is associated with femininity and tenderness. She makes us aware of the imbedded connotations we have concerning power and gender by combining unusual masculine related depictions with this method considered to be a feminine handicraft.
For this new work she applied a gobelin weaving technique on a large scale that depicts the figure of the chess king. This icon is called is Şah in Turkish. The chess queen, a female figure in the English language with a more powerful position on the chessboard is called Vezir in Turkish. This makes both the Şah and the Vezir both male high-rank political figures in the Turkish understanding of chess.
Fatma Çiftçi uses the chess metaphor to refer to the hidden hierarchies and strategies that are played out in the office spheres. To visualize the chess board in black and white, contrasting with the colors of the Tuna Ofis identity, she addresses the apparent innocence of the office design. In the other work, an intervention on the floor of the 1st floor, she does this by literally underlining the square chess patterns and replaces parts of the clean office floor by a dirty old carpet that she found in the garage of the Tuna Ofis. This is an attempt to uncover the pretentious slick and clean design that could fool the real tactiques designed to sell a modern office image that might be very far from the traditional values woven into the office reality.
Fatma Çiftçi
Şah ve Satranç, Strateji Serisi’nden, 2018
Fatma Çiftçi’nin işleri Tuna Ofis mekanındaki iki farklı müdahaleden oluşuyor. İlki zemin katında ofis separatörlerine öykünen bir enstalasyon; diğeri ise birinci katın halılarının lokal bir bölümüne satranç tahtasını anımsatan bir müdahale.
Çiftçi, sanatsal pratiğinde genelde nakış tekniklerini kullanıyor ve bu tekniklerle eril temsillerini yan yana getiriyor. Nakış, dişilik ve zarafetle ilişkilendirilen geleneksel bir el sanatı metodu olarak görülür. Çiftçi, sıradışı eril ilintili tasvirleri dişil el sanatı olarak atfedilen bu metotla birleştirerek güç ve toplumsal cinsiyete ilişkin sahip olduğumuz içselleştirilmiş çağrışımların farkına varmamızı sağlıyor.
Sanatçı zemin kattaki yerleştirmede büyük ölçekte satranç oyunundaki en önemli figürü resmeden goblen dokuma tekniğini kullanılıyor. İngilizce’de Chess King diye bilinen bu taş Türkçe’de Şah olarak adlandırılır. Satranç tahtasında daha güçlü bir pozisyona sahip olan, İngilizce dilindeki dişil figür Chess Queen Türkçede Vezir olarak adlandırılır. Bu durum hem Şah’ı hem de Vezir’i satrancın üst rütbeli eril siyasi figürler kılar. Fatma Çiftçi ofis ortamındaki iş hayatında hiyerarşilere ve stratejilere referans vermek için satranç metaforunu kullanır.
Tuna Ofis kimliğinin renkleriyle kontrast içerisinde olan, satranç tahtasını siyah ve beyaz olarak görselleştirmek için, ofis tasarımının aşikar saflığı üzerine eğilir. 1. katın zemininde yer alan müdahalesinde, bunu kelimenin tam anlamıyla kare satranç desenlerinin altını çizerek ve temiz ofis zemininin bazı kısımlarını Tuna Ofis garajında bulduğu eski kirli halıyla yer değiştirerek gerçekleştirir. Bu, ofis gerçekliğinin içine işlenmiş geleneksel değerlerden oldukça uzak ‘,modern ofis’, görüntüsünü pazarlamayı amaçlayan tasarlanmış taktikleri alaya alan; temiz, düzgün ve gösterişçi tasarımın örtüsünü kaldırmaya yönelik bir girişim.